Neric-Club.Com
  ทรัพยากรคลับ
  พิพิธภัณฑ์หุ่นกระดาษ
  เปิดประตูสู่อาเซียน@
  พันธกิจขยายผล
  ชุมชนคนสร้างสื่อ
  คลีนิคสุขภาพ
  บริหารจิต
  ห้องข่าว
  ตลาดวิชา
   นิตยสารออนไลน์
  วรรณกรรมเพื่อเยาวชน
  ลมหายใจของใบไม้
  เรื่องสั้นปันเหงา
  อังกฤษท่องเที่ยว
  อนุรักษ์ไทย
  ศิลปวัฒนธรรมไทย
  ต้นไม้ใบหญ้า
  สายลม แสงแดด
  เตือนภัย
  ห้องทดลอง
  วิถีไทยออนไลน์
   มุมเบ็ดเตล็ด
  เพลงหวานวันวาน
  คอมพิวเตอร์
  ความงาม
  รักคนรักโลก
  วิถีพอเพียง
  สัตว์เลี้ยง
  ถนนดนตรี
  ตามใจไปค้นฝัน
  วิถีไทยออนไลน์
"ในยุคสมัยแห่งโลกแฟนตาซี ปลาใหญ่ไม่ทันกินปลาเล็ก ปลาเร็วไม่ทันกินปลาช้า ปลาตะกละฮุบเหยื่อโผงโผง โง่ยังเป็นเหยื่อคนฉลาด อ่อนแอเป็นเหยื่อคนเข้มแข็ง คนวิถึใหม่ต้องฉลาด เข้มแข็ง เสียงดัง มีเงินเป็นอาวุธ
ดูผลโหวด
 
 

'องค์ความรู้ในโลกนี้มีมากมาย
เหมือนใบไม้ในป่าใหญ่
มนุษย์เราเรียนรู้ได้
แค่ใบไม้หนึ่งกำมือของตนเอง
ผู้ใดเผยแผ่ความรู้
อันเป็นวิทยาทานแก่ผู้อื่น
นั่นคือกุศลอันใหญ่ยิ่ง'
 
องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า












           




             ซ่อมได้ 


สถิติผู้เยี่ยมชมเวปไซต์
14349036  

ลมหายใจของใบไม้

สายหมอก ดอกไม้บาน





เคยมีความรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นมดง่ามตัวจ้อยที่อยู่ในสายตาอาละดิน
วันที่เหมือนอยู่ในสายตาของใครบางคน ที่พร้อมเสมอที่จะหยิบยื่น
วันที่อยากทำบทเรียนแอนนิเมชั่น อยากต่อยอดเว็บไดนามิค
วันที่อยู่ๆก็มีหนังสือแจ้งเข้ารับการอบรม Macromedia Flash
วันนั้นฉันได้ทำบทเรียนอิเล็กทรอนิกผ่านเว็บไซต์เหมือนฝัน

วันที่ขับรถผ่านสถาบันเดิม..มองจากภายนอกสวยสง่างาม เป็นเกียรติภูมิยิ่ง..
อยากเข้าไปเดิน ไปนั่ง ไปยืน ที่ที่เคยเป็นถิ่นของตัวเอง ..
กลับไปเจอหนังสือแจ้งเปลี่ยนสถานที่อบรมมาที่ที่ฉันกระสันถึง..
ประมาณว่า..ปู่กระสันถึงไก่ไก่ก็มา..สามวันนั้นบนตึกไอทีกับบรรยากาศเก่าๆ

กลิ่นอายอดีตยังหอมอวลใจ ต้นไม้ริมสระบัว นนทรีย์ กฐินณรงค์ เสลา แคฝรั่ง
แนวสักที่เคยเก็บดอกเล็กๆสีขาวร้อยก้านดอกหญ้าคา มงกุฎช่อชัยพฤกษ์ แหวนดอกหญ้า
อินทนิลน้ำดอกโตสีม่วงแกมขาวอ่อนหวานเหมือนกล้วยไม้ ที่เคยวิ่งไล่ทัดหูกันหลังเรือนพยาบาล

บางใครที่คอยส่งขึ้นรถกลับบ้านที่ป้ายรถเมล์ บางใครที่มาตามหาทุกเวลาพักเที่ยง
บางคนที่ให้ข่าว"รุ้งเหรอ..ไม่แคนทีนก็หอสมุด" แล้วเธอก็ตามหาฉันจนเจอ..




เรื่องราวมากมายเกิดขึ้นที่นั่น ทำไมฉันมองเห็นตัวเองชัดเจนนัก
หรือเพราะทองหลางด่าง..ปาริชาติที่กล่าวกันว่าใครได้กลิ่นก็จะระลึกชาติ ..
ฉันพยายามระลึกชาติ..ใครอีกคนที่ปล่อยให้รอนานนักหนานั้นเล่าอยู่ไหนกัน..
ฉันมองทะลุสำนักหอสมุดที่มีป้าแก่ๆผมขาวโพลนเดินเข็ญรถจัดเก็บหนังสือ
ป้าคนที่บอก"ไม่ต้องอายหรอกหนู ป้าหกล้มกลางตลาดป้ายังไม่อายเลย"
วันที่ฉันทำหนังสือเล่มใหญ่ร่วงจากชั้นเสียงดังโครมคราม..
เข้าใจแล้วค่ะ..หลายวันต่อมาคนสวยทำโก๊ะได้แบบไม่อายออกจะบ่อยไป..

เวลานั้นยิมนาสติคมาแรงมาก แต่คงไม่มีใครใช้ท่าร่างได้งดงามเท่าฉัน..
วันที่ถลาร่วงจากฟุตปาทเพราะเหยียบขวดกลมกลิ้งบนพื้น
แรงโน้มถ่วงของโลกในระติจูดนั้นเล่นเอาคนสวยหน้าคะมำเลย
มองซ้ายมองขวาไม่มีใคร ค่อยยังชั่ว..ใครว่าความลับไม่มีในโลก..
หลังจากวันนั้นฉันเลิกใช้รองเท้าส้นตึก หันมาใช้รองเท้าส้นแหลม!

แล้ววันดีคืนดีระหว่างเดินลงบันได ส้นแหลมนั่นก็มีอันแหย่พรวดเข้าชายกระโปรงบานพริ้ว
หากคว้าราวบันไดไม่ทันฉันคงบินลงมาสบายๆเลยห้าขั้นรวด ไม่เจ็บ! แต่เกรงใจน้องคนนั้นจัง..
เธอต้องวิ่งเก็บลูกเทนนิสสำรองที่ร่วงจากกระเป๋าแล้วเด้งดึ๋ง..ดึ๋ง..ไปบนพื้นเกือบลงคู..
แล้วยังต้องรีบมาดูฉันที่นั่งพับเพียบแปร้บนพื้น แกะส้นรองเท้าออกจากชายกระโปรงที่พันม้วน
"เป็นอะไรมั้ยครับ?" อ๊อย ..อยากเป็นนินจา..

วันนั้นเหมือนเพิ่งผ่านไปไม่นาน กลิ่นความหลังยังกรุ่นอยู่ทุกหนแห่ง..
ที่ต่างไปจากเดิมนอกจากอาคารสถานที่ สภาพแวดล้อมสวยงาม ความสงบเงียบเรียบง่ายหายไป
ครูบาอาจารย์เปลี่ยนชุดไปเกือบหมด บางท่านที่ยังเดินสวนอยู่ก็พร้อมจะเกษียณตัวเอง
อาจารย์บางท่านเหมือนจะแก่กว่าฉันไม่กี่ปี ก็ได้เวลาปลดประจำการแล้ว
ฉันคงต้องใช้ประโยคเดิมๆที่เคยฟังมาตลอดชีวิต"เวลาผ่านไปเร็วจัง"
บุคลากรคุณภาพกลุ่มนี้มีผลงาน เกียรติประวัติมากมาย สร้างทรัพยากรบุคคลมารุ่นแล้วรุ่นเล่า
มาถึงวันหนึ่งก็จะได้เวลาหยุดทุกอย่าง(หรือเปล่า)

ฉันค้นบันทึก "ปลายฝน..ต้นหนาว" นี้มารื้อใหม่ในบ่ายจัดวันร้อนกลางเดือนเมษา
เพียงแค่คิดถึงคนวัยเปลี่ยนเส้นทาง
ฉันคิดถึงคนวัยเกษียณมากมาย ฉันคิดถึงตัวเองด้วย
อีกสักสิบปีข้างหน้าฉันจะลำบากไหม เมื่อชีวิตการทำงานหยุดลง
แต่ชีวิตประจำวันยังคงดำเนินต่อไป ถึงวันนั้นแล้วฉันจะเหงาไหม
"คนเหงาคือคนที่คิดถึงแต่ตัวเอง" ก็ฟังมาอย่างนี้
แล้วถ้าอย่างนั้นฉันจะคิดถึงอะไรได้เล่า ..
อะไรทำให้ฉันคิดถึงพ่อ..

ถ้าพ่อยังอยู่ป่านนี้พ่อจะทำอะไร ในวัยเกษียณของพ่อม่ายรูปหล่อ?
ถ้าพ่อยังอยู่ป่านนี้พ่อจะมีผู้จัดการชีวิตแล้วมั้ย?
เธอจะดีและเหมาะสมเหมือนที่พวกเราวาดไว้หรือเปล่า?
ฉันนึกไม่ออกสุภาพบุรษแสนดีของฉันจะใช้วิชาอะไรเลือก"คู่ชีวิต"?
พ่อที่แสนจะคลาสิคของฉันจะเลือกศิลป์และศาสตร์แขนงไหนมาคัดสรรนางแก้วที่จะมาดูแลกัน
ในบั้นปลายชีวิตของพ่อน่าจะมีชีวิตที่สะดวกสบายมีคุณค่า เป็นดอกผลที่ตรากตรำมาค่อนชีวิต
ฉันคิดไปถึงคนอื่นๆในกรณีเดียวกัน คนวัยเกษียณ..

ขณะที่วงจรชีวิตของคนเรายืนยาวขึ้นจากพัฒนาการทางการแพทย์ที่ก้าวหน้า
ถ้าไม่มีภูมิคุ้มกันอย่างเพียงพอในบั้นปลายของชีวิต คนส่วนหนึ่งจะทำอย่างไร
ชีวิตจริงไม่ได้จบลงที่การเกษียณอายุ ทำนองเดียวกับชีวิตจริงไม่เหมือนนิยาย
ชีวิตจริงไม่ได้จบลงด้วยการแต่งงานเหมือนนิยาย เช่นเดียวกับการเกษียณอายุราชการ
หากนั่นคือการเริ่มต้นในอีกเส้นทางหนึ่งต่างหาก ฉันกำลังจินตนาการถึงชีวิตหลังเกษียณ
ฉันพบเส้นทางหลังเกษียณของผู้ใหญ่หลายๆคน และมองเห็นความแตกต่างของการดำเนินชีวิต

ในมุมมองของฉันแล้วฉันคิดว่า ในช่วงที่เรายังมีเรี่ยวแรง ยังมีหน้าที่การงานทำ ยังมีสังคม
เราก็น่าจะมีโอกาสได้สร้างรากฐานให้ตัวเอง สร้างกุศล บารมี สร้างมิตรมากกว่าศัตรู
รู้จักที่จะเลือกให้อย่างจริงใจ ไม่ใช่ให้เพื่อผลตอบแทนที่สูงกว่า
รวมถึงคนเคยมีอำนาจจะรักษาสภาพไว้อย่างไรไม่ให้เสื่อมตามกาลเวลา
ที่สำคัญสร้างภูมิคุ้มกันที่ต่อต้านได้สารพัดโรคสายพันธุ์ต่างๆทั้งจากจุลินทรีย์ ชีวภาพและกายภาพ

การดำเนินชีวิตในทุกวันคงไม่ใช่การใช้ชีวิตไปวันๆ แล้วละมัง
วันนี้ได้เวลาฉันต้องคิดวางแผนเพื่อชีวิตหลังเกษียณของตัวเองแล้วซี
หากฉันจะใข้ชีวิตท่องไปในโลกกว้างจำเป็นต้องมีเงินก้อนเอาไว้ใช้ ฉันจะต้องประหยัด..
สไตล์การเก็บออมเพื่อใช้ในยามเกษียณของฉันหน้าตามันเป็นอย่างไร
ฝนหยุดๆตกๆอย่างนี้มันจะไปถึงปลายฝนมั้ย ? ฝนจะตกรางไปก่อนหรือเปล่า!

แต่ไม่ว่าฤดูกาลจะเปลี่ยนไปอย่างไร สุดท้ายของต้นทางก็คือปลายทาง
ฤดูฝน จะช้าเร็วก็มีปลายทางที่ปลายฝน ฤดูหนาวมีปลายทางที่ปลายหนาว
มนุษย์น้อยมีอำนาจเหนือธรรมชาติเสียที่ไหนกัน ทุกชีวิตยังดำเนินไปตามวัฎรจักร
เธอ..คนดีของฉัน..เตรียมพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงทุกฤดูกาลหรือยัง?

 





เขียนถึงเธอ..คนดี..อีกครั้งวันที่เดินอยู่บนเส้นทางสายหมอก
ฉันกำลังปฏิบัติการวางผังชีวิต ใช่.. ฉันกำลังวางแผนชีวิตหลังเกษียณ..
ไม่ใช่เตรียมเกษียณแบบฝึกการปลดเกียร์ว่าง..เธอไม่ได้คิดอย่างนั้นใช่มั้ย?
ก็เธอคนออกจะรอบคอบขนาดนั้น..เธอกำลังเตรียมตัวเกษียณเหมือนกันใช่หรือเปล่า..
คนดีของฉัน..ในช่วงที่เรายังมีเรี่ยวแรง ยังมีหน้าที่การงาน มีสังคม
เราก็น่าจะได้สร้างรากฐานให้ตัวเอง สร้างกุศล บารมี
เธอทำได้ไหม? สร้างมิตรมากกว่าศัตรูอย่างที่แปลนไว้
เธอทำได้ใช่ไหม? รักษาความเชื่อถือศรัทธาไว้ไม่ให้เสื่อมตามกาลเวลา
เธอทำได้อยู่แล้ว..สร้างภูมิคุ้มกันที่ต่อต้านได้สารพัดโรคสายพันธุ์ต่างๆ

วันนี้..ฉันจะใช้ชีวิตสุขก่อนเกษียณอย่างที่ประกาศไว้วันปฐมนิเทศ
วันนี้..ฉันกำลังดำเนินชีวิตระหว่างวันอย่างที่ได้รายงานตัวและตั้งปณิธานไว้
โชคดีของฉันเสมอที่พบเจ้านายแสนดีท่ามกลางบริบทงดงาม
สุขของคนเรามีอะไรยิ่งไปกว่าทำทุกอย่างได้ตามความปราถนา
อีกครั้งที่พบอาละดินจากตะเกียงวิเศษโดยไม่ต้องถูทา
วันนี้ความรู้สึกยังคงเหมือนเดิมฉันยังอยู่ในสายตาของอาละดิน
เพียงแต่ไม่ใช่มดง่ามตัวจ้อยอีกต่อไปแล้ว

ฉันในสายตาอาละดินเป็นอะไรแล้วไม่รู้ รู้แต่เราสบตากันจังจัง
ทุกเรื่องราวในทุกมุมมองของฉันยังมีความหมาย
ฉันมีมือที่มองไม่เห็นอยู่รอบตัวและโอบอุ่่นมาเสมอ
ฉันมีห้องทำงานเป็นวิมานแก้วมองทะลุถึงสระบัว
กลางลานพักผ่อนร่มรื่นประดับกล้วยไม้สารพัดสี
ฉันมีเพื่อนร่วมงานที่มีความคิดอ่านไปในทิศทางเดียวกัน
มีผู้จัดการชีวิตที่เข้าใจอยู่รอบรอบตัว

ฉันกำลังเรียนรู้วัฒนธรรมการอยู่ร่วมกันของคนต่างความเห็น
ไม่กังวลเลยกับคนหน้าสวยหยาดเยิ้มแต่พฤติกรรมหยาดหยอง
เมื่อความคิดได้รับการสนับสนุนได้ทำงานทุกงานที่ออกแบบเอง
ชีวิตฉันสุขเกินเหตุหรือเปล่านี่? ชีวิตเธอสุขเกินเหตุไหม?
นะ..การดำเนินชีวิตในทุกวันไม่ใช่การใช้ชีวิตไปวันๆ
วันนี้ฉันเริ่มคิดวางแผนเพื่อชีวิตหลังเกษียณของตัวเอง
ฉันเตรียมตัวใข้ชีวิตท่องไปในโลกกว้าง ฉันจะต้องประหยัด..
สไตล์การเก็บออมเพื่อใช้ในยามเกษียณของฉันชัดเจนแล้ว
ไม่มีปลายฝน ไม่มีต้นหนาว ทุกวันชีวิตยังดำเนินปกติ
ข้างนอกหมอกควันจากฝีมือมนุษย์ทำให้บรรยากาศอึมครึม
แต่รอบตัวฉันเย็นฉ่ำ มีดอกไม้บาน
เธอสัมผัสได้ถึงความสุขของฉันแล้วไหม?
นะ..ฉันแบ่งให้เธอ..





เพลงประกอบ เส้นทางนี้ : เจี๊ยบ วรรธนา


หน้าที่ :: 109   110   111   112   113   114   115   116  


Copyright © 2012 Neric-Club.Com All Rights Reserved