ไม่อาจรักกัน   ใช้ชีวิตคนแถวนี้ครบปี รำคาญกับมดตัวเล็กเล็กที่ทำรังอยู่ใต้พื้นหน้าห้องน้ำ บ่อยบ่อยที่เห็นกองดินพอกพูนขึ้นมาจากรูเล็กเล็ก ไม่อยากสลายม็อบด้วยเสปรย์ ดูดฝุ่นแต่ละครั้ง เหมือนเป็นฆาตรกรแสนศพ   ทำความสะอาดก็แสนจะยาก ไม่มีที่ให้ทิ้งเศษดินเศษทราย เลยเอาสามเอ็มแปะลงไปอุดทางเดิน ไปหาที่อยู่ใหม่เหอะนะ คิดว่าจะแก้ปัญหาได้ อุดตรงนี้ไปโผล่ตรงโน้น พื้นที่พักที่ฉันเลือกเองปะเหมือนถนนอ.บ.ต...(........)   ในวันที่มีพ่อค้าเร่มาขายเสื่อน้ำมัน ความคิดปิ๊งแว๊บ เออดีแห่ะ เจ้ามดน้อยเราอยู่ด้วยกันให้เจ้าวิ่งอุโมงค์ใต้เสื่อน้ำมันนะ ดีเลยไม่ต้องหอบอย่างม้วนให้เสียพลังงาน ขนก็ยากเอาอย่างนี้ดีกว่า มาเสนอให้ถึงหน้าบ้าน   ฉันถือธนบัตรที่ใช้หนี้ได้ตามกฏหมายไปเลือกเสื่อสีถูกใจ เลือกได้ลายหินอ่อนสีเขียว ต่อกันหลายผืนก็สวยได้ ชอบมาก กำลังจะยื่นใบละห้าร้อยใบเดียวที่ถือมาส่งให้ มีลูกค้าเข้ามาอีกหลายคน มีคนหนึ่งจับเลือกพลิกไปพลิกมา รื้อสีนั้นสีนี้ กองนั้นกองนี้   พ่อค้ามองดูด้วยแววตาขุ่นขุ่น บรรยากาศเริ่มไม่ค่อยดี ได้ยินเสียงอีกคนถามกันเบาเบา "เทียบกับที่เป็นม้วนในร้านได้มั้ย" พ่อค้าเร่หันขวับ ตะคอกเสียงดังลั่น "ผีตัวเดียวกัน" อุ่ย..ฉันเพิ่งนึกได้ ตังค์ฉันไม่พอซื้อเสื่อ   ฉันบอกเบาเบา "วันหลังมาซื้อนะ วันนี้หยิบเงินมาไม่พอ" จริงจริงนะ เสื่อผืนละร้อย ถ้าฉันซื้อเสื่อห้าผืนฉันจะเอาที่ไหนไปซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งหล่ะ ฉันหันหลังเดินดุ่มดุ่มไม่เหลียวกลับ   เสียงอาขยานลอยแว่วแว่วมาจากไหนไกลไกล "จะพูดจาปราศรัยกับใครนั้น อย่าตะครั้นตะคอกให้เคืองหู อย่าส่งเสียงอื้ออึงมึงกู คนจะหลู่ล่วงลามไม่ขามใจ" "อาชีพค้าขายต้นทุนส่วนหนึ่งอยู่ที่ปาก หากปากร้ายอย่างเดียวก็ขาดทุนไปครึ่ง" พ่อค้าบ้ารัยปากไม่เป็นมงคล จะให้เอาผีเข้าบ้าน ฉันกลัวผีน่ะ.               ขอเพียงที่พักใจ       มาลีวัลย์ เจมีน่า เดินอยู่กลางลมฝน สู้ทนฟันฝ่า กายที่มันอ่อนล้า แทบยืนไม่อยู่ เดินต่อไปคงล้ม มันหมดแรงจะสู้ เปิดประตูรับหน่อย ได้ไหม ยืนอยู่ตรงประตู เนื้อตัวหนาวสั่น ช่วยแบ่งปันห้องใจ ให้พักสักครู่ ข้างนอกมันเหน็บหนาว ถ้าเธอนั้นเอ็นดู เปิดประตูรับหน่อย ได้ไหม อย่าปล่อยให้ฉันยืน อยู่คนเดียวเปลี่ยวใจเหลือทน ฝ่าพายุฝ่าแดดลมฝน จนมาพบเธอ อย่าปล่อยให้ฉันรอ ด้วยใจท้อและทรมาน เปิดประตูให้ฉันพักพิงอิงแอบ สักครั้ง ถ้าหากใจเธอนี้ มีผู้ใดครอบครอง มีเจ้าของ จับจองเอาไว้ก่อน ขอซอกเพียงเล็กเล็ก ที่จะพอซุกนอน ตื่นขึ้นมา ก็พร้อมจะจากไป ยืนอยู่ตรงประตู เนื้อตัวหนาวสั่น ช่วยแบ่งปันห้องใจ ให้พักสักครู่ ข้างนอกมันเหน็บหนาว ถ้าเธอนั้นเอ็นดู เปิดประตูรับหน่อย ได้ไหม อย่าปล่อยให้ฉันยืน อยู่คนเดียว เปลี่ยวใจเหลือทน ฝ่าพายุฝ่าแดดลมฝน จนมาพบเธอ อย่าปล่อยให้ฉันรอ ด้วยใจท้อและทรมาน เปิดประตู ให้ฉันพักพิงอิงแอบ สักครั้ง ถ้าหากใจเธอนี้ มีผู้ใดครอบครอง มีเจ้าของ จับจองเอาไว้ก่อน ขอซอกเพียงเล็กเล็ก ที่จะพอซุกนอน ตื่นขึ้นมา ก็พร้อมจะจากไป ถ้าหากใจเธอนี้ มีผู้ใดครอบครอง มีเจ้าของ จับจองเอาไว้ก่อน ขอซอกเพียงเล็กเล็ก ที่จะพอซุกนอน ตื่นขึ้นมา ก็พร้อมจะจากไป จะจากไป...
"We write our own destiny. We become what we do." - - Madame Chiang Kai-Shek - - ตัวเราเองที่กำหนดพรหมลิขิตและเราจะเป็นในสิ่งที่เราได้กระทำ