ปลายฝน..ต้นหนาว..
	มีความรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นมดง่ามตัวจ้อยที่อยู่ในสายตาอาละดิน ฉันเหมือนอยู่ในสายตาของใครบางคน ที่พร้อมเสมอที่จะหยิบยื่น วันนี้ที่อยากทำบทเรียนแอนนิเมชั่น อยากต่อยอดเว็บไดนามิค อยู่ๆก็มีหนังสือแจ้งเข้ารับการอบรม  Macromedia Flash ฉันจะได้ทำบทเรียนอิเล็กทรอนิกผ่านเว็บไซต์เหมือนฝัน ขับรถผ่านสถาบันเดิม..มองจากภายนอกกำลังพัฒนาสวยสง่างาม เป็นเกียรติภูมิยิ่ง.. อยากเข้าไปเดิน ไปนั่ง ไปยืน ที่ที่เคยเป็นถิ่นของตัวเอง .. กลับไปเจอหนังสือแจ้งเปลี่ยนสถานที่อบรมมาที่ที่ฉันกระสันถึง.. โห..ประมาณว่า..ปู่กระสันถึงไก่ไก่ก็มา..สุดยอดมาก.. สามวันบนตึกไอทีกับบรรยากาศเก่าๆ แต่สูงกว่าเดิม ต้นไม้ริมสระบัว นนทรีย์ กฐินณรงค์ แนวสักที่เคยเก็บดอกเล็กๆสีขาวร้อยก้านดอกหญ้าคา มงกุฎช่อชัยพฤกษ์ แหวนดอกหญ้า อินทนิลน้ำดอกโตสีม่วงแกมขาวอ่อนหวานเหมือนกล้วยไม้ ที่เคยวิ่งไล่ทัดหูกันหลังเรือนพยาบาล มองเห็นบางใครคอยส่งขึ้นรถที่ป้ายรถเมล์ เห็นบางใครมาตามหาเวลาพักเที่ยง บางคนให้ข่าว"รุ้งเหรอ..ไม่แคนทีนก็หอสมุด" แล้วเธอก็ตามหาฉันจนเจอจริงด้วย เรื่องราวมากมายเกิดขึ้นที่นั่น ทำไมฉันมองเห็นตัวเองชัดเจนนัก หรือเพราะทองหลางด่าง..ปาริชาติที่กล่าวกันว่าใครได้กลิ่นก็จะระลึกชาติ .. ฉันพยายามระลึกชาติ..ใครอีกคนที่ปล่อยให้รอนานนักหนานั้นเล่าอยู่ไหนกัน.. ฉันมองทะลุสำนักหอสมุดที่มีป้าแก่ๆผมขาวโพลนเดินเข็ญรถจัดเก็บหนังสือ ป้าคนที่บอก"ไม่ต้องอายหรอกหนู ป้าหกล้มกลางตลาดป้ายังไม่อายเลย" วันที่ฉันทำหนังสือเล่มใหญ่ร่วงจากชั้นเสียงดังโครมคราม.. เข้าใจแล้วค่ะ..หลายวันต่อมาคนสวยทำโก๊ะได้แบบไม่อายออกจะบ่อยไป..   เวลานั้นยิมนาสติคมาแรงมาก แต่คงไม่มีใครใช้ท่าร่างได้งดงามเท่าฉัน.. วันที่ถลาร่วงจากฟุตปาทเพราะเหยียบขวดกลมกลิ้งบนพื้น แรงโน้มถ่วงของโลกในระติจูดนั้นเล่นเอาคนสวยหน้าคะมำเลย มองซ้ายมองขวาไม่มีใคร ค่อยยังชั่ว..ใครว่าความลับไม่มีในโลก.. หลังจากวันนั้นฉันเลิกใช้รองเท้าส้นตึก หันมาใช้รองเท้าส้นแหลม!   แล้ววันดีคืนดีระหว่างเดินลงบันได ส้นแหลมนั่นก็มีอันแหย่พรวดเข้าชายกระโปรงบานพริ้ว หากคว้าราวบันไดไม่ทันฉันคงบินลงมาสบายๆเลยห้าขั้นรวด  ไม่เจ็บ! แต่เกรงใจน้องคนนั้นจัง.. เธอต้องวิ่งเก็บลูกเทนนิสสำรองที่ร่วงจากกระเป๋าแล้วเด้งดึ๋ง..ดึ๋ง..ไปบนพื้นเกือบลงคู.. แล้วยังต้องรีบมาดูฉันที่นั่งพับเพียบแปร้บนพื้น แกะส้นรองเท้าออกจากชายกระโปรงที่พันม้วน "เป็นอะไรมั้ยครับ?"   อ๊อยอยากเป็นนินจา.. วันนี้เหมือนเพิ่งผ่านไปไม่นาน กลิ่นความหลังยังกรุ่นอยู่ทุกหนแห่ง..  ที่ต่างไปจากเดิมนอกจากอาคารสถานที่ สภาพแวดล้อมสวยงาม ความสงบเงียบเรียบง่ายหายไป ครูบาอาจารย์เปลี่ยนชุดไปเกือบหมด บางท่านที่ยังเดินสวนอยู่ก็พร้อมจะเกษียณตัวเอง อาจารย์บางท่านเหมือนจะแก่กว่าฉันไม่กี่ปี ก็ได้เวลาปลดประจำการแล้ว ฉันคงต้องใช้ประโยคเดิมๆที่เคยฟังมาตลอดชีวิต"เวลาผ่านไปเร็วจัง" บุคลากรคุณภาพกลุ่มนี้มีผลงาน เกียรติประวัติมากมาย สร้างทรัพยากรบุคคลมารุ่นแล้วรุ่นเล่า มาถึงวันหนึ่งก็จะได้เวลาหยุดทุกอย่าง(หรือเปล่า) ฉันขึ้นหัวเรื่องไว้ "ปลายฝน..ต้นหนาว" เพียงแค่คิดถึงคนวัยเปลี่ยนเส้นทาง ฉันคิดถึงคนวัยเกษียณมากมาย ฉันคิดถึงตัวเองด้วย อีกสิบปีข้างหน้าฉันจะลำบากไหม เมื่อชีวิตการทำงานหยุดลง แต่ชีวิตประจำวันยังคงดำเนินต่อไป  ถึงวันนั้นแล้วฉันจะเหงาไหม "คนเหงาคือคนที่คิดถึงแต่ตัวเอง" ก็ฟังมาอย่างนี้ แล้วถ้าอย่างนั้นฉันจะคิดถึงอะไรได้เล่า .. อะไรทำให้ฉันคิดถึงพ่อ.. ถ้าพ่อยังอยู่ป่านนี้พ่อจะทำอะไร ในวัยเกษียณของพ่อม่ายรูปหล่อ? ถ้าพ่อยังอยู่ป่านนี้พ่อจะมีผู้จัดการชีวิตแล้วมั้ย? เธอจะดีและเหมาะสมเหมือนที่พวกเราวาดไว้หรือเปล่า? ฉันนึกไม่ออกสุภาพบุรษแสนดีของฉันจะใช้วิชาอะไรเลือก"คู่ชีวิต"? พ่อที่แสนจะคลาสิคของฉันจะเลือกศิลป์และศาสตร์แขนงไหนมาคัดสรรนางแก้วที่จะมาดูแลกัน ในบั้นปลายชีวิตของพ่อน่าจะมีชีวิตที่สะดวกสบายมีคุณค่า เป็นดอกผลที่ตรากตรำมาค่อนชีวิต ฉันคิดไปถึงคนอื่นๆในกรณีเดียวกัน คนวัยเกษียณ..   ขณะที่วงจรชีวิตของคนเรายืนยาวขึ้นจากพัฒนาการทางการแพทย์ที่ก้าวหน้า ถ้าไม่มีภูมิคุ้มกันอย่างเพียงพอในบั้นปลายของชีวิต คนส่วนหนึ่งจะทำอย่างไร ชีวิตจริงไม่ได้จบลงที่การเกษียณอายุ ทำนองเดียวกับชีวิตจริงไม่เหมือนนิยาย ชีวิตจริงไม่ได้จบลงด้วยการแต่งงานเหมือนนิยาย เช่นเดียวกับการเกษียณอายุราชการ หากนั่นคือการเริ่มต้นในอีกเส้นทางหนึ่งต่างหาก ฉันกำลังจินตนาการถึงชีวิตหลังเกษียณ ฉันพบเส้นทางหลังเกษียณของผู้ใหญ่หลายๆคน และมองเห็นความแตกต่างของการดำเนินชีวิต ในมุมมองของฉันแล้วฉันคิดว่า ในช่วงที่เรายังมีเรี่ยวแรง ยังมีหน้าที่การงานทำ ยังมีสังคม เราก็น่าจะมีโอกาสได้สร้างรากฐานให้ตัวเอง สร้างกุศล บารมี สร้างมิตรมากกว่าศัตรู รู้จักที่จะเลือกให้อย่างจริงใจ ไม่ใช่ให้เพื่อผลตอบแทนที่สูงกว่า รวมถึงคนเคยมีอำนาจจะรักษาสภาพไว้อย่างไรไม่ให้เสื่อมตามกาลเวลา ที่สำคัญสร้างภูมิคุ้มกันที่ต่อต้านได้สารพัดโรคสายพันธุ์ต่างๆทั้งจากจุลินทรีย์ ชีวภาพและกายภาพ การดำเนินชีวิตในทุกวันคงไม่ใช่การใช้ชีวิตไปวันๆ แล้วละมัง วันนี้ได้เวลาฉันต้องคิดวางแผนเพื่อชีวิตหลังเกษียณของตัวเองแล้วซี หากฉันจะใข้ชีวิตท่องไปในโลกกว้างจำเป็นต้องมีเงินก้อนเอาไว้ใช้ ฉันจะต้องประหยัด.. สไตล์การเก็บออมเพื่อใช้ในยามเกษียณของฉันหน้าตามันเป็นอย่างไร ฝนหยุดๆตกๆอย่างนี้มันจะไปถึงปลายฝนมั้ย ? ฝนจะตกรางไปก่อนหรือเปล่า!   แต่ไม่ว่าฤดูกาลจะเปลี่ยนไปอย่างไร สุดท้ายของต้นทางก็คือปลายทาง ฤดูฝน จะช้าเร็วก็มีปลายทางที่ปลายฝน ฤดูหนาวมีปลายทางที่ปลายหนาว มนุษย์น้อยมีอำนาจเหนือธรรมชาติเสียที่ไหนกัน ทุกชีวิตยังดำเนินไปตามวัฎรจักร เธอ..คนดีของฉัน..เตรียมพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงทุกฤดูกาลหรือยัง?              ฝากรัก : สุนทราภรณ์   แม้นเพียงได้สบ นัยน์ ตา ฉันยังประหม่า ลืม กาย สิ้นความละอาย หักใจไม่วาย เพ้อ ชม ดู ท่าทีอาจ-อง เร้าใจให้หลง รักนิยม วงสังคม ต่างชื่นชม วิญญาณ์ หรือเทพบุตร จำ แลง พระพรหมให้แสร้ง แปลง มา ท่วงทีวาจา เสน่ห์ตรึงตรา เร้า ใจ ปล่อย ความรักชักนำ แล้วแต่กรรม นำไป คร่ำครวญความนัย จากดวงใจ จริงเจียว เฝ้า สงวน ตัว เพื่อให้เธอ คนเดียว ไม่แลเหลียว ห่วงใย ใคร เลย แม้เราจะอยู่ ไกล กัน ฉันคงรักมั่น ยืน ยง ด้วยจิตพะวง ผูกพันซื่อตรง ฝัง ตรึง ยาม อยู่เคียงตัวเธอ หัวใจพร่ำเพ้อ เผลอคนึง ใจรักตรึง เฝ้ารำพึง คิด ไป หวังเธอเป็นร่ม โพธิ์ ทอง พิทักษ์ปกป้อง ปวง ภัย ร่มรื่นหทัย หากได้ดวงใจ ไว้ อิง ห่วง พะวงละเมอ รักแต่เธอ จริงจริง ได้เธอพึ่งพิง มุ่งจะอิง จริงเจียว เฝ้า สงวนตัว เพื่อให้เธอ คนเดียว ไม่แลเหลียว ห่วง ใย ใคร เลย.