ทางสายใหม่ ช่วงชุลมุนที่สุดก่อนปิดภาคเรียนก็คือการประเมินผล หลายตารางที่ว่างอยู่ จากหลายๆสาเหตุ เอาอะไรมาใส่ให้จึงจะเหมาะสม ช่วงกิจกรรมนั่นนี่ที่แทรกซ้อนมาสารพัด ชิ้นงานผู้เรียนไม่ครบตามจุดประสงค์ ทำไงดี..ให้คะแนนต่ำก็เวทนา เรียนมาตั้งปี จะให้มากเกินไปก็เข้าข่าย "มั่ว" ปีนี้มีนโยบายให้เด็กซ้ำชั้น เพื่อสะกัดกั้น "เด็กไม่มีพื้นฐาน" แล้วพื้นฐานเด็กรอบนอก ต้องได้มาตรฐานเดียวกับเด็กในเขตปริมณฑลใช่มั้ย? ไทรทองผลัดใบเหลืองสลับเขียวกระจ่างเหมือนแสงทองทาบ นกสารพัดชนิดมาจัดปารตี้กันอีกแล้ว ฉันอยู่กับเสียงนก ไม่สนใจปัญหาบ้านเมืองดีไหม เมื่อไหร่จุดดำนั่นจะถูกกำจัด! อึดอัดกับสถานการณ์อย่างนี้เต็มที ฉันกำลังมองหาใคร? "ทำไมวันนี้คุณครูไม่ฟังเพลง" เสียงทักมาจากข้างนอก ปกติวันหยุด ฉันจะเปิดเพลงลั่นๆให้กล้วยไม้ฟัง มันได้ผลจริงหรือบังเอิญ? กล้วยไม้ฉันออกดอกสะพรั่งงดงาม หลังจากถูกแซวเล็กๆ เลิกเปิดเพลงดังๆ ช่วงนี้ไม่มีกล้วยไม้เลยสักช่อ เหอะๆ วันนี้ฉันเหมือนนั่งทำงานเงียบๆ ก็ใส่หูฟังเสียแล้ว.. "ให้ผมปรินส์งานได้เปล่า" เป็นปุ๊กกี้ เจ้าปุ๊กกี้จบไปหลายปีก่อน เพราะสาเหตุที่พ่อแม่อยู่ไม่เป็นที่ทำให้ชีวิตเธอระเหเร่ร่อน พื้นฐานภาษาอังกฤษดี แต่ภาษาไทยอ่อนสุดๆ ครูประจำวิชาคณิตศาสตร์บอก "ต้องซ้ำชั้น" เพราะเธอค่อนข้างช้า ในขณะที่เธอเองให้ผ่านฉิวเฉียด ภาษาไทยและอื่นๆให้ผ่านหมดแล้ว จะให้ตัดสินซ้ำชั้นเพราะวิชาของฉันเหรอ ? มองเห็นความยุ่งยากลางๆ เด็กหลายคน งานไม่เท่าปุ้กกี้ด้วยซ้ำ แต่หัวอ่อน ผิดกับปุ๊กกี้ที่หัวแข็ง ถ้าไม่ชอบเป็นเถึยงหัวชนฝา แต่กับฉัน..เธออ่อนข้อให้และชอบมานั่งคุยนั่งเล่นด้วยบ่อยๆเวลาพัก ฉันรู้ว่าเธอเหงาเนื่องจากพ่อถูกฆ่าให้เห็นต่อหน้าต่อตา ปุ๊กกี้ถูกแม่หอบมาฝากพี่สาวแล้วก็หายตัวไปลึกลับจนแม้ในวันนี้ มรดกก้อนโตที่พ่อทิ้งไว้กลับทำให้เธอลำบากไปเสียได้ ป้าต้องวิ่งเต้นเป็นคดียาวนานกับย่า ที่ปุ๊กกี้บอก "ไม่รักผม" เมื่อมาอยู่ในปกครองของฉันวันแรกก็ทำฉันขวัญเสีย เมื่อป้าเธอกระหืดกระหอบมาบอก "อย่าให้ปุ๊กกี้ไปกับใคร " นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องเหลียวหาทุกครั้งที่เธอเงียบไปนานๆ ผิวที่สะอาดสะอ้านเกลี้ยงเกลากับรอยบากที่หน้าผากทำให้น่าเวทนา "ไอ้ฮ่องเต้มันจะกินผม"พูดถึงอัลเซเชียนตัวเท่าม้า "พ่อยิงมันตายเลยครู" "ครูรู้เปล่า พ่อก็ถูกยิงเหมือนไอ้ฮ่องเต้" ประกายตาหม่นนั่นทำให้ฉันสงสารจับใจ เวลาอารมณ์ดีเธอชอบร้องเพลงทำท่าประกอบ "หากว่าเรากำลังสบายจงตบมือพลัน" บ่อยๆไปที่ไอเดียกระฉูด พวกครีเอททีพ "หากว่าเรากำลังสบายจงตบก้นกัน" พร้อมเงื้อมือเตรียมออกท่าทาง .. ลูกตาฉันมันคงเท่ามะปรางไข่ไก่ เธอลดมือไปตบก้นตัวเอง เมื่อพบฉันระหว่างทางเดินจะรีบมาทำความเคารพและตามต้อย "คุณครู..ลดหน่อยได้เปล่าอ่ะ การบ้านน่ะ" เธอหมายถึงทำให้น้อยข้อลง "ได้..ทำได้แค่ไหนก็แค่นั้น ข้อละ 5 คะแนน" "สามข้อยี่สิบ" "......." "ได้เปล่า..คุณครู..เนี่ยมันยากไป..ทำไม่ได้" "แล้วทำไมไม่ถามตอนอยู่ในชั้นเรียนล่ะ" "ก็ตอนนั้นมันเหมือนจะทำได้" "....." "คุณครู..เมื่อเช้ารถมันมารับสาย" "แล้วไง" "ก็ลอกการบ้านไม่ทันเลย" "ก็ถูกทำโทษซิ" "ไม่หรอก คุณครูใจดี" "การบ้านอะไร" "ของคุณครูแหล่ะ" ".... " ฯลฯ ฉันคิดอยู่นานเรื่องถูกตัดสินได้-ตกในฐานะครูประจำชั้น "ปุ๊กกี้ส่งงานครบยัง" ก็วิชาของฉันเธอส่งครบแม้จะไม่สมบูรณ์ "ก็เหลือชิ้นงานคณิตศาสตร์กับสอบอ่านภาษาไทย" คณิตศาสตร์ให้ผ่านฉิวเฉียด ถ้าภาษาไทยก็ฉิวเฉียดด้วย หากถูกตัดสิน "ตก" ก็ต้องเป็นส่วนที่ฉันต้องตัดสินแล้ว "ถ้าปุ๊กกี้ส่งงานไม่ครบ ต้องซ้ำชั้นนะ" เธอชะงัก ฉันรู้เธอไม่ชอบคณิตศาสตร์ "คุณครู มันเยอะ แล้วก็ยากด้วย" "ก็เราปล่อยให้เป็นดินพอกหางหมู" "ทำไมต้องหางหมูล่ะคุณครู" "สุภาษิต-หมายถึงคนปล่อยให้งานสะสม เหมือนดินพอกหางหมู" "ก็ทำไมต้องหางหมู" "จะให้เป็นหางว่าวหรืองัยเล่า หมูมันชอบกลิ้งกับโคลน " ปุ๊กกี้เอามือเกาหัว "งง ว่าวมันอยู่บนฟ้า?" "ไม่รู้ล่ะ ถ้าผมสอบตกผมจะฆ่าตัวตาย" เฮ้ย..พูดเป็นเล่น.. หันไปเห็นเธอคว้าคัตเตอร์ในกล่องเครื่องมือทำท่าเชือดเฉือนตัวเอง "ทำงานส่ง..กับตั้งใจสอบอ่านก็ผ่านแล้ว" เธอทำหน้ามุ่ย เก็บคัตเตอร์เข้าที่เดิมแล้วเดินจากไป โรงเรียนเลิกไม่เห็นแวะมาคุยด้วยเหมือนเคยงอนเหรอ ปกติเธอไม่ใช่คนแสนงอน นึกถึงเวลาที่เจ้าตัวกลมมาวนเวียน "คุณครู..ขับรถคนเดียวระวังนะ" "คุณครู..รู้เปล่าเวลาจอดที่สี่แยกต้องระวังมากๆ" "คุณครู..อย่าลืมล็อคประตูนะ" "คุณครู..วันนี้มีข่าวขาโจ๋ว" "คุณครู..ทำไมไม่เติมลมยาง เดี๋ยวหน้ายางเสีย" ฯลฯ ฉันนั่งไม่ติดประชุมเสร็จขับรถออกตรงไปบ้านปุ๊กกี้ ไปถึงบ้านเงียบกริบ ฉันตะโกนเรียกเสียงดังลั่น ไม่ออกมารับ รู้ว่าบางวันเธอถูกปล่อยให้อยู่คนเดียว ฉันกระโดดผึง เข้าไปเปิดประตูบ้าน เจ้าตัวกลมใส่หูฟังอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ "นี่ไงจับได้แล้ว เล่นเกมล่ะซี" ชะโงกหน้าดูจอ..บนจอนั่นชิ้นงานคณิตศาสตร์.. ปีนั้นฉันให้เธอผ่านทุกวิชา วันนี้เธอมานั่งอยู่ข้างหน้า "จะปรินส์งานอะไรนะ" "สมุนไพรไทยครับ" "ใส่ทัมพ์ไดรฟ์มาหรอ" เด็กสมัยนี้พกพาดิสก์ไดรฟ์ "เปล่าครับ เสริชเอาในเน็ท" "เอ่า..แล้วถ้าเน็ทที่นี้ใช้ไม่ได้ทำไงอ่ะ" บางวัน wireless ก็ใช้ไม่ได้ "ผมมีแอร์การ์ด" ล้วงเอาแอร์การ์ดจากในกระเป๋ามาส่งให้ โห..ให้สายตาตั้งคำถาม เธอก็ตอบทันทีเหมือนกัน "เค้าก็พกกันทั้งนั้นแหล่ะคุณครู" อ๊อย...ใครว่ามาตรฐานเด็กแตกต่างไปตามบริบทไง บริบทคือสภาพแวดล้อมใช่เปล่า เราสร้างสภาพแวดล้อมให้มีมาตรฐานเดียวกันดีมั้ย? ฉันอยากเห็นเด็กทุกพื้นที่รู้จักการแสวงหาความรู้ด้วยตนเอง โดยเฉพาะกับองค์ความรู้มากมายผ่านเครือข่ายอินเทอร์เน็ท ซึ่งนั่นต้องหมายถึงพ่อแม่ผู้ปกครอง ครูและผู้เกี่ยวข้องต้องรู้เท่าทันเด็ก ฉันแค่สงสัย ในวันนี้จะมี "ผู้ใหญ่" สักกี่เปอร์เซนต์ที่เอาใจใส่สอดส่องประพฤติบุตรหลาน หากปล่อยปละละเลยในส่วนนี้ สังคมเล็กๆที่จะรวมเป็นสังคมใหญ่วันข้างหน้า คงขาดภูมิคุ้มกันในทุกสภาวะ ! หากสังคมเล็กๆถูกปล่อยปละละเลย ให้ขาดภูมิคุ้มกันขนาดนั้น สังคมใหญ่ก็ไม่ต้องเยียวยาแล้ว เปลืองทรัพยากร.               เนื้อเพลง : เธอคือความงดงามของชีวิต คำร้อง : ประภาส ชลศรานนท์ ทำนอง/เรียบเรียง : จักรพัฒน์ เอี่ยมหนุน ยามใดที่ฉันมองวงหน้าเธอ สิ่งที่เห็นคือความอ่อนโยนจากสายตา ไม่อาจอธิบายออกมา ล้านคำพูดสรรหา ก็คงไม่ถึงความจริงที่รู้สึก ยามใดที่แขนเธอโอบกอดฉัน ความปวดร้าวก็พลันมลายหายไป มันเป็นความงดงามจากข้างใน ที่สัมผัสได้ด้วยใจ ส่งผ่านความรักล่องลอยอยู่รอบเรา คั่นกลางฉันและเธอ คือความสวยงามพิสุทธิ์ อยู่ในวันเวลา อยู่ระหว่างรักแท้ อยู่รอบรอบหัวใจ อยู่ในรอยยิ้มและน้ำตา * เธอคือความงดงามของชีวิตคนคนหนึ่ง ที่ส่องประกายแวววาวทุกคราวที่เราหันมามองกัน เหมือนแสงระยิบ กระพริบนำทางหัวใจ เธอคือความงดงามของชีวิตคนคนหนึ่ง เมื่อใดที่ฉันล้มลงไร้คนเหลียวแล ก็มีแต่มืองดงามมือนี้มาฉุดดึงไว้ มันเป็นความงดงามระหว่างเรา แค่เพียงรู้ว่ามีอีกคนยังเข้าใจ ข้างนอกจะหนาวเหน็บสักเท่าไร แต่รักยังอุ่นอยู่ข้างใน สุขใจที่รู้ว่ามีคนที่เฝ้ารอ...โฮ...โฮ(ซ้ำ *) เมื่อใดที่ใครสักคนหมางเมินรักไป ก็มีแต่ความงดงามของเรามาฉุดดึงไว้
"You can't change the past but you can change the future into a better past!!!" - - Anonymous - - คุณไม่สามารถกลับไปเปลี่ยนอดีตได้ แต่สิ่งที่คุณสามารถเปลี่ยนได้คืออนาคตเพื่อที่จะเป็นอดีตที่ดีกว่า