ตอนที่ 36 : เสียงเรียกที่ไม่ได้ยิน       กลางเดือนก่อนฉันบันทึก อหังการ์ไส้เมี่ยง ไว้ในลมหายใจของใบไม้   ก็รำพึงรำพันไปตามประสาคนวัยทอง แค่หงุดหงิมเล็กเล็กไม่จริงจังอะไร   แต่จากวันนั้น เต๊นท์กองกำลังอุปสรรคทางด่วนของฉันหายไป   เอ่อ..ดีจัง..หรือว่าเทวดาที่ฉันเหลียวหาเสมอมีอยู่จริง   มันไม่ธรรมดาแล้วเนี่ย..เสียงของฉันมีคนได้ยิน..   เดือนต่อมา ด่านตรวจถูกกำหนดที่ตั้งใหม่   เข้มงวดเฉพาะกลุ่มแต่ก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย   ฉันพอใจกับนโยบายที่ให้พ่อแม่ผู้ปกครองเด็กได้มีส่วนร่วมในการขับเคลื่อนสังคม   การร่วมกันรับผิดชอบสอดส่องความประพฤติของบุตรหลานเป็นการแก้ปัญหาที่ต้นเหตุ หากทุกหลังคาเรือนร่วมมือร่วมใจกันกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูลูกทั้งตัวทั้งใจ   หยุดเสียทีกับการปัดสวะให้พ้นตัว หยุดเถอะกับความเชื่อผิดๆ "เลี้ยงได้แต่ตัว"   หากคนใกล้ชิดที่สุดไม่ใช่ครอบครัวที่หล่อหลอมเขาเหล่านั้นขึ้นมา   ต่อให้แก้ปัญหากันสักกี่ชาติก็แก้ไม่ได้   ฉันมองเห็นปัญหาที่สังคมไทยเราหันหลังให้คติชนคนไทย   "เงินทองเป็นของนอกกายไม่ตายก็หาได้ ลูกแก้วเมียขวัญสำคัญกว่า"   อยากให้เบ้าหลอมเยาวชนไทยวันนี้ยึดมั่นและศรัทธาในความดี พอใจในสิ่งดีดีที่มีอยู่   ฉันพอใจกับบางสิ่งบางอย่างที่สัมผัสไม่ได้ อุปาทานเหมือนเสียงของฉันยังมีคนได้ยิน   แต่ช่วงเวลาอีกไม่นานนัก ฉันกลับถูกตีแสกหน้าเข้าอย่างจัง   ในสิ่งที่ฉันเรียกร้อง ในสิ่งที่ฉันเพิ่งคิดกังวล หวั่นระแวง ย้อนมาอีกรอบ   หนึ่งชีวิตที่สังเวยไปอีกแล้วกับมฤตยูในเงื้อมมือผลิตภัณฑ์จากเบ้าหลอมด้อยคุณภาพ   อีกหนึ่งชีวิตกับมฤตยูที่ไม่จำเป็นต้องเรียกหามาไว้ในครอบครอง   หนึ่งชีวิตที่ปลิดปลิวจากไปพร้อมหยาดเลือดและหยดน้ำตา   เสียงเรียกของฉันคงเบาไป   เสียงเรียกของฉันเบาไป หรือเพราะว่ามันไกลจนไปไม่ถึง ?!   ต้องใช้เสียงแค่ไหนจึงจะดังพอ ต้องใช้สิทธิ์อะไรจึงจะไปถึง?!     รู้สึกเวทนาและปวดร้าวลึกๆกับคนเป็นแม่ที่ร่ำไห้พิร่ำพิไรคร่ำครวญ   สะท้อนใจกับภาพพ่อในวัยหนุ่มใหญ่ที่ต้องจุดธูปหน้าศพบุตรชายในวัยอุดมศึกษา   กับพี่ชายที่งุนงง ร้าวรานกับการจากจากไม่ทันตั้งตัว   กิริยาฮึดฮัดเมื่อแรกเจอ ฉันได้แต่บอกตัวเอง   ลูกหลานเอ๋ย..สิทธิและหน้าที่ที่มีอยู่ตอนนี้..สิทธิและหน้าที่ลูกกตัญญู   ใช้เวลาที่เหลือเอาประสบการณ์ที่เรียนรู้ประคบตัวเองให้ฝ่าฟันอุปสรรคด้วยความถูกต้องดีงาม   ใช้สิทธิและหน้าที่ของลูกที่ดีรักษาเยียวยาความร้าวรานของพ่อแม่อย่าให้แตกสลายไปเสียก่อน   ปล่อยให้การตัดสินลงโทษผู้กระทำผิดเป็นสิทธิและหน้าที่ของกระบวนการยุติธรรมเถอะนะ   ลูกหลานเอ๋ย เพื่อนเอ๋ย.. เข้มแข็งนะ เส้นทางชีวิตยังอีกยาวไกล ..   ฉันขอใช้สิทธ์คนถนนเดียวกัน ถนนชีวิต   ขอใช้หน้าที่มนุษย์ ส่งเสียงที่ดังก้องอึงอลไปถึงเธอ..
"If the world seems cold to you, kindle fires to warm it." - - Lucy Larcom - - ถ้าโลกดูเหมือนจะเยือกเย็นเกินไปสำหรับคุณ ก็จงจุดไฟขึ้นมาด้วยตัวเอง