เจ้าหยิ๋ง     เพราะนอนดึกหลายหลายคืนติดกัน สมองฉันตีบตื้อ ทำให้ต้องนอนแต่หัวค่ำ ครบห้าชั่วโมงตามมาตรฐานการนอนเลยตื่นมันซะเที่ยงคืน ฉันนอนนิ่งในวันฉุกละหุกไม่ได้ มีงานเร่งด่วน ลุกขึ้นเดินลงมาทำงาน เสียงหมาเห่ากรรโชกกลางตลาดสดอย่างไม่คุ้นเคย   ความสงสัยทำให้อะไรก็สะกดฉันไม่อยู่ ลุกขึ้นมองผ่านกระจก..ไม่เห็นอะไร ข้างนอกด้านหลังที่มองเห็นเป็นที่สว่างโล่งแจ้งของตลาดสด เงียบสงัด เสียงสุนัขไม่รู้สังกัดไม่เห็นตัวยังคงตั้งอกตั้งใจเห่า ทรัพย์สินของฉันไม่มีอะไรให้ห่วง แต่สงสัยว่ามันไม่พอใจอะไร เดินกลับไปชั้นบนมองผ่านลงไปที่ต้นเสียง อา..เจอแล้วคนแปลกหน้าที่ย่องมาให้แปลกใจ..   ในระยะไกลขนาดนั้นฉันไม่แน่ใจเท่าไหร่ แต่รู้สึกได้ว่าเป็นคนแก่ผมขาวโพลน ผอมบาง อมโรค เหมือนมีสัมผัสพิเศษว่า สายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่ แกลากถุงในมือหายไปในหลืบมุม จิตสำนึกทางสังคมสั่งให้ฉันรับผิดชอบกับความไม่ถูกต้อง แต่มโนธรรมร้องขอ แกได้อะไรไปไม่มากกว่าอาหารพอประทังชีวิตหรอก ที่ตรงนั้นไม่ใช่ร้านทองสักหน่อย ที่บ้านอาจมีหลานเล็กเล็กรอคอยอย่างหิวโหย   ฉันกลับเข้ามาทำงาน เสียงเห่าเงียบไปแล้ว กลับให้ถึงบ้านอย่างปลอดภัยนะตา .. ในคุกลำบาก .. หวังให้เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวของชีวิตเถอะนะ.. วานเย็น..ฉันเข้าไปหาผักสดไว้เพิ่มเติม.. เจ้าของร้านสุดท้ายที่เหลือกำลังเก็บร้านคลุมผ้าเหน็บชายผูกเชือก   ตัววุ่นวายที่แฝงอยู่ในจิตอดสงสารคนทำมาหากินที่ถูกเอาเปรียบไม่ได้ ฉันถามเก็บคลุมไว้แค่นี้เหรอ ทำไมไม่ทำล็อคตะแกรงลวดพับใส่กุญแจได้ แกตอบว่า ไม่คุ้มทุนเพราะต้องมีการประมูลที่กันใหม่ทุกปี ฉันมองไปถึงระบบการทำงานท้องถิ่นอีกแล้ว "แล้วของไม่หายเหรอ" ฉันถาม แกตอบว่า "หายเป็นประจำ" แจ้งเจ้าหน้าที่ฝ่ายรับผิดชอบแล้ว แต่ไม่เห็นมีใครสนใจ " กำลังคิดจะจัดการกันเอง อยู่ใกล้ๆนี่ช่วยหน่วยได้ไหม "   แกหันมาย้อนถามให้ฉันสะดุ้ง ให้ฉันวิ่งไล่จับขโมยเหรอ.. " เห็นอะไรไม่ชอบมาพากลโทรศัพท์ตามผมหน่อย " ไม่พูดเปล่าจดเบอร์โทรยัดใส่มือ อ่า..เทพนิยายกริมม์ผุดชัดเลยในความตีบตื้อ เจ้าหญิงบนคาน เอ้ย..หอคอย..เจ้าชายมาถึงแล้วนะ..ฟังสิ..เสียงเรียกนั่น.. เสียงฝีเท้ามาแต่ไกล ..กระพรวนจากคอม๊า..เจ้าหมาเอ๋ย...เห่าอย่างเดียวก็พอ ..ไม่ต้องหอน..ฉันกลัว..         "Nothing in life is to be feared. It is only to be understood." - - Madame Curie - - ไม่มีสิ่งใดๆในชีวิตที่น่ากลัว มีแต่สิ่งที่ต้องทำความเข้าใจ